Mogę chyba zaryzykować stwierdzenie, że z Januszem Niżyńskim znamy się jak przysłowiowe łyse konie, choć nigdy nie widzieliśmy się na oczy. Tak jakoś jednak zawsze wychodziło, że prędzej czy później książki tego autora trafiały w moje ręce i zrecenzowałam już sporą część jego twórczości. Tym razem padło na publikację o wdzięcznym, acz mogącym wprowadzić w błąd tytule „Heloiza i jej warszawski Abelard”. Nie musiałam się przecież w trakcie lektury cofać…

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Janusza Niżyńskiego, dlatego też nie byłam zaskoczona, że tematyką, jaką obrał autor, jest miłość. To potężne uczucie, które potrafi nagle zawładnąć całym naszym życiem, zawładnęło także weną pisarza, u którego zajmuje miejsce na piedestale – zarówno w utworach dla dorosłych Czytelników, jak też w bajkach dla dzieci. Doceniam to i z przyjemnością sięgam po książki tego autora, wiedząc, że emocji w nich…

Pierwszą książką tego autora, którą przyszło mi recenzować, były „Bajeczki dla dzieci” – niebanalne, emocjonalne, z uczuciami stawianymi na piedestale. Zachwyciły. Dlatego też, gdy otrzymałam najnowsze propozycje recenzenckie i znalazłam tam nazwisko pana Janusza, wiedziałam, o co poprosić, choć wybór pozornie nie był łatwy – dużo ciekawych nowości Novae Res miał mi w tym miesiącu do zaproponowania. Postawiłam na „Trzydzieści krótkich opowiadań o miłości” i był to strzał w dziesiątkę.…

Niektórzy mówią: „żeby ci przyszło cudze dzieci uczyć” i traktują te słowa w kategorii złorzeczenia. Otóż mi przyszło cudze dzieci uczyć, ale bynajmniej nie traktuję tego jako karę, przymus, coś co okrutny los złożył na moje barki. Co więcej, lubię swoją pracę. I dlatego, choć na co dzień zaczytuję się w romansach przeplatanych piłkarskimi biografiami, to chętnie przyjmuję do recenzji także książki dla dzieci, w których ocenie pomóc mi mogą…